20.02.2015 | focus Knack | door Els Van Steenberghe
Inne Goris dompelt ons in Sneeuw onder in een landschap dat betoverend is door de geluiden die het voortbrengt én door de wezens die het verbergt. Dit levert theater op dat bijna beter in een museum zou spelen. En dat is een compliment.
Theater in de Sneeuw van Silbersee en LOD
Een rijtje dennenbomen staat in het schemerdonker. Voor de bomenrij liggen enkele hoopjes valse sneeuw. Tussen de bomen beweegt een meisje. Ze draagt een witte, zachtjes glinsterende jas die uit sneeuw lijkt gemaakt. Zo begint Sneeuw, muziektheater voor iedereen vanaf 4 jaar in een regie van Inne Goris.
In dit scènebeeld dat radicaal sober, stil en mysterieus is, bouwt Goris taferelen die deels geïnspireerd zijn op een Russisch sprookje over het sneeuwmeisje Snegurotchka dat enkel in de ijzige natuur kan overleven. Het meisje (vertolkt door coloratuursopraan Natasha Young) dat zich in Sneeuw tussen de dennenbomen verstopt, zou een sneeuwmeisje zoals Snegurotchka kunnen zijn. Maar het kan evengoed iemand zijn die alleen maar bestaat uit sneeuw of iemand die tot sneeuw verworden is en nu als een ‘sneeuwgeest’ rondspookt… Alles kan en niets is zeker. Zo heeft Inne Goris het graag. ‘Waarom de makkelijke weg kiezen als er ook een moeilijkere maar mooiere weg bestaat?’, lijkt haar levensmotto. Dat blijkt ook uit deze productie. Haar resoluut kiezen voor het verbeelden van de soberte, de stilte en het poëtische van een sneeuwlandschap heeft een mooie én een lastige kant.
Het mooie aan de voorstelling is hoe de combinatie van het decor met het kwieke spel én het prachtige gezang van Young – een compositie van Thomas Smetryns die iele klanken minutieus aan elkaar rijgt tot melodieën die even fijn en fragiel zijn als sneeuwvlokjes – je het gevoel geeft in een winters, sprookjesachtig bos te vertoeven. Een koude, dromerige plek waar spookfiguren dolen, meisjes spelen op bevroren vijvers, mensen de liefde vinden (of verliezen), hun verdriet weg wandelen, sterven en misschien zelfs begraven werden. Young huppelt en springt door de sneeuw. Eerst in haar eentje, dan samen met de vos (gitarist Toon Callier). Samen joelen, zingen en tokkelen ze een ‘sneeuwcompositie’ die eenzaam, vredig, vrolijk en melancholisch tegelijkertijd klinkt. Hun muziek klinkt zoals het leven. Bestaat het meisje enkel in de verbeelding van de vos of omgekeerd? Niemand die het weet. Opnieuw: alles kan en niets is zeker bij Goris.
Het lastige aan de voorstelling is dat deze creatie óók een beeldende installatie lijkt die uitnodigt tot mee dwalen, mee stoeien, mee rollen en mee verdwijnen in die witte zuiverheid, gedragen door de pure muziek. Sommige kinderen kunnen zich amper bedwingen. Het wekt zelfs de indruk dat Inne Goris (die de afgelopen jaren onder meer indruk maakte metDroomtijd en ZigZag ZigZag) op haar best is wanneer ze een theatrale installatie / voorstelling ontwerpt waar het publiek niet enkel naar kijkt en luistert maar ook deel van uitmaakt.
Sneeuw is de zoveelste bevestiging van Inne Goris’ rijke en duistere, in de ziel kervende theatertaal (in dit geval: duister mét speelse, muzikale glinsteringen) die langzamerhand de traditionele black box-opstelling lijkt te ontgroeien. Haar ijskoud maar frivool fonkelend sneeuwlandschap doet verlangen naar kilte én naar warmte. Doet dromen en vrezen. Doet vinnig geluk zien en doods verdriet vermoeden. En portretteert het leven als een zwierige wandeling tussen de in duisternis gehulde, stekelige dennenbomen en de in het licht badende, zachte sneeuw.
